ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ
Ο Μέγας Δημιουργός έφτιαξε τον Άνθρωπο, Ατομική Πνευματική Μονάδα και δική Του Εικόνα.
Ο Θεός, όμως, είναι Ζεύγος: ΑΓΑΠΗ-ΣΟΦΙΑ.
Έτσι και ο Άνθρωπος!
Έπρεπε, όμως και το Δημιούργημα να γνωρίσει τη θεϊκή του Φύση και να ομοιωθεί προς το Δημιουργό του.
Προκειμένου, λοιπόν, ο Άνθρωπος να αυτό-συνειδητοποιηθεί. Γι’ αυτό ο Θεός χώρισε τις δύο φύσεις, ώστε να αλληλο-επιδράσουν και να αλληλο-συνειδητοποιηθούν.
Και από τότε μέσα στον καθένα μας υπάρχουν και λειτουργούν χωριστά. Η Αγάπη του Δημιουργού, η θηλυκή φύση του ανθρώπου, εγκατεστημένη στο αιθερικό κέντρο της Καρδιάς (ch. 4). Και στο διπλό αιθερικό κέντρο του Εγκεφάλου (ch. 6 και 7) ο Νους του Ανθρώπου και η Σοφία του Πνεύματος.
Ο Νους τρέφεται και μεγαλώνει από την εξωτερική γνώση, την εμπειρική κατάκτηση μέσα από τα γεγονότα της τρέχουσας ενσάρκωσης. Και εκεί δημιουργείται η Παρούσα Προσωπικότητα, η προσωπικότητα της συγκεκριμένης ενσάρκωσης.
Δίπλα του εγ-κατοικεί η Σοφία της Πνευματικής Μονάδας∙ σοφία αιώνων. Είναι όλο το εύρος της Συνειδητότητας, που έχει συλλεχθεί από τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις του. Αυτή η Συνειδητότητα αποτελεί τη Μόνιμη Προσωπικότητα του Ατομικού Πνεύματος.
Είναι ανάγκη να υπάρξει επαφή και συνεργασία μεταξύ του Πνεύματος και του Νου. Γιατί μόνο από μια συνεργασία Πνεύματος και Νου θα εκπληρωθεί το πρόγραμμα της παρούσας ενσάρκωσης.
Σ’ αυτή τη συνεργασία ο Νους θα μεταβιβάζει στο Πνεύμα το απόσταγμα της αποκτώμενης εμπειρικής Γνώσης, ώστε συνεχώς να διευρύνεται η Συνειδητότητα του Πνεύματος. Και το Πνεύμα με το φως της δικής του Συνείδησης θα διαυγάζει τη σκέψη του Νου και θα διαλύει τις σκιερές πτυχές της πλάνης, στην οποίαν παρασύρεται ο Νους, εξαιτίας του ότι ζει στον κόσμο της χωριστικότητας των μορφών της ύλης, από όπου και αντλεί τις πληροφορίες του.
Όλα αυτά, όμως, με μια προϋπόθεση. Ότι πρέπει να μεσολαβεί η Καρδιά, δηλαδή η θηλυκή φύση του ανθρώπου. Αυτή μόνο μπορεί να επικοινωνεί με το Πνεύμα και αυτή μετασχηματίζοντας το μήνυμα που θα παίρνει, θα το μεταφέρει ως πληροφορία στον Νου.
Εδώ βρίσκεται το δράμα του σημερινού ανθρώπου.
Ο Νους, από την αρχή της καθόδου του στο φυσικό κόσμο και με τα χαρακτηριστικά της ίδιας του της φύσης προσπαθεί με μια διείσδυση στο καινούργιο αυτό περιβάλλον να το κατακτήσει, δηλαδή να το γνωρίσει.
Χρησιμοποιεί τις υλικές του αισθήσεις, τη μνήμη, την ιδιότητα της σύγκρισης και κατακτά τη Γνώση.
Αυτή η δραστηριότητα παράγει το αίσθημα της υπεροχής και αναπτύσσει τον Εγωισμό. Εφόσον είναι Ο Νους που έχει την άμεση σχέση με το περιβάλλον και εκπαιδεύεται στο να προσαρμόζεται και μετά να υπακούει στην ήδη διαμορφωμένη «λογική» του κοινωνικού περίγυρου απαιτεί και διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία έναντι της Καρδιάς. Και αιτιολογεί την απαίτηση αυτή με το ότι Εκείνος γνωρίζει τον κίνδυνο που μπορεί να προέλθει από το «άλλο», το εκτός.
Ο Νους είναι δημιούργημα των φθαρτών στοιχείων (υποστάσεων ή περιβλημάτων) του ενσαρκωμένου Ανθρώπου. Επομένως θεωρεί ότι μόνον αυτός μπορεί να εκτιμήσει σωστά το είδος της σχέσης Εαυτού και περιβάλλοντος.
Ενώ η Καρδιά δεν φοβάται. Ζει και εκφράζει την Ενότητα και το άφθαρτο της Πνευματικής ουσίας του Ανθρώπου.
Την κρίση της Καρδιάς και τη συμπεριφορά της, δεν την κατανοεί ο Νους και τη θεωρεί επικίνδυνη για την ακεραιτότητα του Ατόμου, στο οποίο και οι δυο φύσεις ανήκουν.
Σιγά-σιγά ο Νους αρχίζει να αμφισβητεί και τη λογική του Πνεύματος, που του μεταφέρει η Καρδιά και φτάνει στο τέλος να αποκλείει την Έσω Λογική από την καθημερινή ζωή.
Κατά τον ίδιο τρόπο μαθαίνει να αποκλείει και τις απόψεις της Γυναίκας από την κοινωνική ζωή∙ είτε στο οικογενειακό του περιβάλλον, είτε στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο δραστηριότητας.
Αυτός ο Νους κυβερνά τον Κόσμο μας. Τον εσωτερικό μας Κόσμο και την εξωτερική κοινωνία. Τις οικογένειες, τα κράτη, ολόκληρη τη γήινη Κοινωνία.
Και αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει!
Το κλειδί της αλλαγής βρίσκεται στην Παιδεία, προκειμένου να οδηγηθούμε από την κοινωνία του Εγώ και της διεκδίκησης του Δικαιώματος στην κοινωνία του Εμείς και στην άσκηση του Καθήκοντος.
Αλλά ποια Παιδεία;
Έχουμε δύο είδη εκπαίδευσης.
Το ένα είδος είναι η θύραθεν, η εισαγόμενη Παιδεία.
Εάν το πληροφοριακό υλικό εισαχθεί με την προσεχτική παρατήρηση της Φύσης και της Κοινωνίας μέσω των αισθητηρίων (οπότε το Άτομο – Παρατηρητής «συμμετέχει» κατά κάποιο τρόπο στα γεγονότα), και εάν στη συνέχεια λειτουργήσει η Κριτική ικανότητα του Νου (συγκρίσεις με ανάλογα στοιχεία αποθηκευμένα στη μνήμη κλπ), τότε μιλούμε για απόκτηση Εμπειρικής Γνώσης. Αυτό το είδος της γνώσης είναι κατάλληλο να υποστεί την «απόσταξη» και το αιθέριο προϊόν της απόσταξης, λίγες σταγόνες αιθέριου αρώματος να καταγραφεί στη Μόνιμη Προσωπικότητα – συγκομιδή από την τρέχουσα ενσάρκωση – και να επιβιώσει του φυσικού θανάτου.
Αν, όμως εννοούμε ως εκπαίδευση τη βιαστική (fast food) και εκβιαστική εισαγωγή εκπαιδευτικού υλικού προ-κατ, χωρίς να αφήνουμε στους εκπαιδευόμενους ούτε τη χαρά της συναρμολόγησης, τότε πρόκειται για αθέρα στο έλεος του ανέμου των γεγονότων της ζωής και με ημερομηνία λήξης τη σήψη των εγκεφαλικών κυττάρων.
Τα αποτελέσματα αυτής της δεύτερης μορφής εισαγόμενης Παιδείας απεικονίζονται στην αποτυχία της σημερινής κοινωνίας.
Υπάρχει, όμως και η άλλη παιδεία. Η εξερχόμενη!
Η παιδεία του Ατόμου που αναδύεται από τον πλούτο ενός Πνευματικού πυρήνα αιώνων και αποτελεί τον εσωτερικό Λόγο του κάθε Ανθρώπου. Μεταφραστής αυτού του Λόγου είναι η Καρδιά, η οποία τον μετασχηματίζει σε υλικό που χρησιμοποιείται από τις αντιληπτικές δυνατότητες του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου.
Αυτή την εσωτερική και ευθέως προσωπική πηγή Σοφίας, την αντιμάχεται και την έχει περιθωριοποιήσει η αρσενική δύναμη του Ανθρώπου και της απάνθρωπης Πολιτικο-θρησκευτικής ανδροκρατούμενης Εξουσίας.
Γι’ αυτό το ανώνυμο άτομο της σημερινής κοινωνίας έχει αποκοπεί από το προσυμφωνημένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της παρούσας του ενσάρκωσης και απροσανατόλιστο ξέχασε να χρησιμοποιεί τα διπλωμένα του φτερά.
Επομένως, ο κύριος μοχλός της Εξουσίας για προώθηση των αντικοινωνικών σχεδίων της υπήρξε ο υποβιβασμός της αποστολής της Καρδιάς – Γυναίκας και η υποτίμηση της συμβολής της στην εξέλιξη της συνειδητότητας του Ανθρώπου.
Και πετυχαίνει εύκολα ο στόχος της Εξουσίας, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μέσα του υποβιβάσει και υποτιμήσει τη γυναικεία τους φύση.
Κάποιοι Δάσκαλοι μίλησαν για εγκατάσταση της Αγάπης και της Αμοιβαιότητας μεταξύ των μελών της ανθρωπότητας.
Η Αγάπη όμως εκφράζεται με το μέτρο της Καρδιάς, δηλαδή με την ενεργοποίηση της γυναικείας φύσης.
Και, να, το πρώτιστο Καθήκον μας, που θα μας οδηγήσει στην κοινωνία της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας.
Πρέπει πρώτα μέσα μας να αρχίσει να εφαρμόζεται το προσωπικό μας Καθήκον. Και αυτό απαιτεί να αναγνωρίσει μέσα του ο Άνθρωπος – Άντρας ή Γυναίκα – το ρόλο και τη σημασία της θηλυκής του φύσης και να την ανεβάσει και πάλι στη θέση για την οποία προορίστηκε.
Αυτή είναι η αλλαγή που μπορεί να αρχίσει από τώρα να προχωρεί στον καθένα, ώστε να αξιωθεί να ζήσει ο ίδιος ή τα παιδιά του στην Κοινωνία, που θα εκπληρώνεται το Καθήκον και δεν θα χρειάζεται να διεκδικείται το Δικαίωμα.
Οφείλει ο καθένας και η καθεμιά να επανεκτιμήσει και να αναγνωρίσει και να αποκαταστήσει μέσα του και στο περιβάλλον του (φυσικό και κοινωνικό) το μεγαλείο του θηλυκού στοιχείου, από το οποίο προήλθε όλη η Δημιουργία και μέσω του οποίου προετοιμάζεται να επανέλθει στο θρίαμβο της «θέωσης».
Αυτή η διαδικασία αποκατάστασης στην κοινωνία της αξίας της γυναικείας φύσης και η απόδοση της οφειλόμενης τιμής στη «Γυναίκα» δεν αποτελεί, πια, χρέος της Γυναίκας.
Εκείνη διεκδίκησε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το φυσικό της Δικαίωμα, ήδη δυο σχεδόν αιώνες, στην εποχή της Νεωτερικότητας.
Τώρα στη Μετα-Νεωτερική εποχή, την εποχή του Καθήκοντος, αυτό το έργο αποτελεί το βασικό Καθήκον της κάθε ανδρικής φύσης.
Ο Νους, μέσα μας, θα αναγνωρίσει την αξία και το ρόλο της Καρδιάς, ο αντρικός πληθυσμός στην Κοινωνία θα αναγνωρίσει την αξία της Γυναίκας και θα της παραδώσει και πάλι το ρόλο της.
Και ρόλος της θα είναι πάντοτε η καθοδήγηση της ανθρώπινης λογικής και ολόκληρης της Ανθρωπότητας από την Πνευματική Σοφία του Ουρανού. Γιατί η γυναικεία φύση είναι προικισμένη να επικοινωνεί άμεσα με την Ουράνια Ιεραρχία.
Ρωτούν συχνά: με ποιο τρόπο θα οργανωθεί και θα κυβερνηθεί μια πολυάνθρωπη ανθρωπότητα, χωρίς τον κίνδυνο να υποταγεί και πάλι σε κάποια κυβερνητική εξουσία;
Η απάντηση είναι αποτυπωμένη στο φυσικό σώμα του ανθρώπου, το οποίο αποτελεί το υπόδειγμα της σύνθεσης των μελλοντικών συνταγματικών χαρτών.
Πρόκειται για ένα κωδικοποιημένο πλήρη οργανισμό λειτουργίας μιας κοινωνίας ανθρώπων.
Από όλο αυτό το μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας θα αναφερθώ μόνο σε δύο παραδείγματα
1) Το παράδειγμα της λειτουργίας της Καρδιάς, που ρυθμίζει τη διακίνηση των αγαθών, των πόρων ενέργειας, των προϊόντων από τη δραστηριότητα των άλλων οργάνων του σώματος, των μέσων διατήρησης ή αποκατάστασης της υγείας κλπ.
Η Καρδιά δεν υπακούει στην κεντρική διοίκηση. Λειτουργεί στο ρυθμό του Φυτικού νευρικού συστήματος (Συμπαθητικό-Παρασυμπαθητικό) και με τα δικά της – εκτός εγκεφάλου – νευρικά κέντρα.
Αυτό, μεταξύ των άλλων, ομολογεί, ότι βασική αρχή της δομής και της λειτουργίας μιας υγιούς κοινωνίας είναι η αποκεντρωμένη διοίκηση και η διάκριση των εξουσιών.
2) Η ουσιαστική διαφορά λειτουργικότητας των δύο ημισφαιρίων του Εγκεφάλου. Το μεν Δεξιό ημισφαίριο, προσαρμοσμένο προς το πρόγραμμα της πνευματικής μας Ουσίας λειτουργεί βάσει της Συμπαντικής Ηθικής και υπακούει στους Συμπαντικούς Νόμους. Εμπνέεται – με τη μεσολάβηση της Καρδιάς, ως ενεργειακού μετασχηματιστή – από το Πνευματικό πεδίο και δίνει το βασικό προσανατολισμό, αλλά και περιγράφει τους κύριους στόχους της συγκεκριμένης ενσάρκωσης.
Ενώ το Αριστερό ημισφαίριο, καθότι είναι δέκτης της έξωθεν πληροφόρησης, οφείλει να παραλαμβάνει την έμπνευση και να την μετατρέπει σε μεθοδευμένη πράξη λαμβάνοντας υπόψη τους υφιστάμενους κανόνες της τρέχουσας κοινωνίας.
Κατά τον ίδιο τρόπο μέσα στο φυσικό μας σώμα είναι γραμμένες και σε λεπτομέρειες όλες οι προϋποθέσεις συγκρότησης και λειτουργίας μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Αρκεί να αποκωδικοποιήσουμε το μοντέλο και να το μετατρέψουμε σε άρθρα του συνταγματικού χάρτη της μελλοντικής κοινωνίας.
Σ’ αυτό το μοντέλο προβλέπεται η διαρκής φροντίδα ολόκληρου του οργανισμού για κάθε κύτταρο του φυσικού σώματος, για κάθε πρόσωπο του κοινωνικού κορμού.
Με αυτή τη ματιά το όραμα για το Αύριο δεν θα στηρίζεται στην ποσοτική προσφορά του Έχειν του καθενός, όραμα Ευδαιμονίας, μιας αποκομμένης από το Πνευματικό πεδίο Κοινωνίας, αλλά θα οικοδομηθεί στην ποιοτική κοινοκτημοσύνη των «Είναι», όραμα Ελευθερίας και διαρκούς Ειρήνης.
«…ως εν Ουρανώ και επί της Γης.»
Νέες ματιές στον κόσμο μας 