Έκανα κάποτε πολλή παρέα μ’ έναν νέο άνθρωπο που ονειρευόταν μια τεράστια επανάσταση. Ονειρευόταν την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, την κοινοκτημοσύνη, την καθολική ελευθερία, την αγάπη παντού. Δε θα σου πω το όνομά του γιατί τυχαίνει να τον γνωρίζεις και δε θέλω να σε προκαταλάβω. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, απ’ τη στιγμή που ασπάστηκε το όραμα της τεράστιας επανάστασης, άρχισε να σνομπάρει και να μποϋκοτάρει τα Χριστούγεννα. Εξάλλου δήλωνε άθεος, οπότε ήθελε να είναι συνεπής μ’ αυτή του την επιλογή. Επίσης, θεωρούσε ότι τα Χριστούγεννα ήταν μια γιορτή για τους εμπόρους, ένα καταναλωτικό όργιο που έκανε την ανθρωπότητα να ξεχνάει πρόσκαιρα τα προβλήματά της και να επιδίδεται σε θεραπεία αγορών. Ερχόταν σε πολύ δύσκολη θέση που αναγκαζόταν να παρευρίσκεται στα γιορτινά οικογενειακά τραπέζια. Όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο ερειστικός, όλο και πιο επικριτικός, όλο και πιο ξυνός. Οι άλλοι γύρω του απολάμβαναν τη ζεστασιά της επαφής και της γιορτής κι εκείνος τρωγόταν με τα ρούχα του. Δεν έβλεπε την ανάγκη των ανθρώπων να συναντηθούν, να αγαπηθούν, να ζεσταθούν. Έβλεπε μόνο την ιδεολογία του και ποτέ τους άλλους.
Φορούσε λοιπόν τα χειρότερα και πιο βρώμικα ρούχα του, πήγαινε στο τραπέζι την τελευταία στιγμή, έπινε για να μεθύσει κι έπειτα ξεκινούσε τις προσβολές και το κύρηγμα για την επανάσταση που ονειρευόταν. Έψαχνε αφορμή για να τους χαλάσει τη γιορτή. Τους θεωρούσε ταξικούς εχθρούς του. Μια χρονιά, κατάφερε να διαλύσει εντελώς το γιορτινό τραπέζι, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Ένας διάσημος για τα νεύρα του και την έλλειψη ψυχραιμίας συγγενής του, προσεβλήθη από μια κουβέντα του -ο άνθρωπος ήταν σχεδόν ακροδεξιός, κι ο φίλος μου του είπε ότι το κόμμα που ψηφίζει δεν είναι πατριωτικό- και χτύπησε το χέρι του τόσο δυνατά στο τραπέζι, που το έσπασε, παρασύροντας στο πάτωμα τα πάντα. Έκτοτε ο φίλος μου έγινε επίσημα το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Δεν τον ξανακάλεσαν ποτέ σε γιορτή.
Για μια πενταετία περνούσε τα Χριστούγεννά του με μια παρέα ομοϊδεατών του. Κάπνιζαν χόρτο, έκριναν τους πάντες για τις ιδεολογικές τους αστοχίες, ετοίμαζαν μπροσούρες και πύρινα κείμενα, έπιναν πολύ αλκοόλ κι ετοιμάζονταν για τη μεγάλη νύχτα που θα άλλαζε τα πάντα. Τελικά η νύχτα που θα άλλαζε τα πάντα ήρθε, αλλά άλλαξε μόνο τη ζωή των μελών της ομάδας. Κάποιες αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορών, πολύ περισσότερες ερωτικές διεκδικήσεις κι απωθημένα, και κάποιες ασαφείς ψυχολογικές τοποθετήσεις έφεραν το άδοξο τέλος. Το καταλυτικό στοιχείο ήταν η μνημειώδης αυστηρότητα μεταξύ της παρέας σε σχέση με τη στάση του καθενός ενάντια στο “σύστημα”. Κάποια στιγμή ο φίλος μου κατηγορήθηκε ότι έχει γίνει μικροαστός γιατί χρησιμοποιούσε κινητό τηλέφωνο.
Η παρέα του στις γιορτές δεν αντάλλασε ποτέ δώρα. Γενικά, δεν αντάλλασσαν ποτέ δώρα. Το θεωρούσαν παρωχημένη κι άχρηστη ασχολία. Μετά τη μεγάλη επανάσταση δε θα χρειαζόταν να ανταλάσσουν οι άνθρωποι δώρα, γιατί όλα θα ήταν δώρα. Στην περίοδο των Χριστουγέννων οι συναγωνιστές του τόνωναν το ηθικό τους με επαναστατικά τραγούδια που κατέληγαν τα ξημερώματα σε λυσασμένες διαμάχες για κάποιο παρεξηγημένο ιστορικό γεγονός. Οι διαμάχες αυτές σιγά σιγά έγιναν αξεπέραστες, τα λόγια που ειπώθηκαν εκατέρωθεν έγιναν βουνό, κι έτσι μια ημέρα η ρήξη ήταν οριστική. Η ομάδα που υποστήριζε την καθολική ρήξη με το “σύστημα” δε μπορούσε παρά να διαλυθεί μέσω της καθολικής ρήξης μεταξύ των μελών της.
Τα επόμενα 4 χρόνια, ο φίλος μου εξαφανίστηκε απ’ τις παρέες. Τόσο έκανα να τον δω. Ήταν τα χρόνια περισυλλογής και επανακαθορισμού ως φαίνεται. Φυσικά, ούτε λόγος για Χριστουγεννικάτικο τραπέζι. Στις γιορτές πήγαινε στο χωριό του πατέρα του, μόνος του, “για να διαβάσει”. Στα 33 του είπε να δοκιμάσει γιορτές στο σπίτι των γονιών του. Είχαν περάσει πλέον αρκετά χρόνια απ’ το περιστατικό. Ο χρόνος είχε μαλακώσει τα αισθήματα. Ο συγγενείς που αντιδρώντας στον φίλο μου, είχε παρεκτραπεί χτυπώντας το τραπέζι, πέθανε από μια αυτοάνοση αρρώστεια 2 χειμώνες μετά, οπότε δεν θα είχε καν να απολογηθεί. Στο πρώτο τραπέζι των Χριστουγέννων μετά την 10χρονη απουσία του, ήταν μαζεμένος, διστακτικός, διαφορετικός. Και οι άλλοι βέβαια, έτσι ήταν απέναντί του.
Τον επόμενο χρόνο όμως χαλάρωσαν κι έτσι χαλάρωσε κι αυτός. Ξεκίνησε μάλιστα να κάνει και δώρα. Στην αρχή ήταν κάπως αμήχανα και διστακτικά τα δώρα του. Ένα μαγειρικό σκεύος για τη μητέρα του, μια μπλούζα στον πατέρα του, ένα βιβλίο στον αδελφό του. Αλλά στη συνέχεια τα δώρα του εξελίσσονταν και γίνονταν όλο και πιο ιδιαίτερα.
Ένα χρόνο μετά, έμαθε να μαγειρεύει κι έτσι έφτιαξε μια μικρή λιχουδιά για τον καθένα. Μετά, δώρισε ποιήματα, και μετά ζωγραφιές, και μετά ποιημάτα με ζωγραφιές, και μετά γλυκά με ζωγραφιές. Πέρυσι δώρισε φιλοτεχνημένες ποιητικές συνταγές. Όλα χειροποίητα και γεμάτα νόημα. Στην ξαδέλφη του που δε μπορεί να κάνει παιδί δώρισε μια συνταγή “του παιδιού που σε περιμένει”, στον αδελφό του που αγωνίζεται να σταθεροποιηθεί σε μια δουλειά δώρισε μια συνταγή “για ανήσυχους εφευρέτες και πειραματιστές”, στον πατέρα του που επισκιάζεται απ’ τη μητέρα του μια συνταγή “αυτοπεποίθησης”. Ο φίλος μου έκανε τα Χριστούγεννα της οικογένειας να έχουν ένα νέο νόημα. Τώρα όλοι περιμένουν τις γιορτές για τα δώρα του φίλου μου. Ακόμα κι εγώ. Γιατί κάθε χρόνο λαμβάνω μια ηλεκτρονική αλλά πάντα χειροποίητη κάρτα του που μου εύχεται πάντα κάτι ξεχωριστό. Φέτος μου ευχήθηκε “χαρούμενα Χριστούγεννα των μικρών αλλαγών”.
Νέες ματιές στον κόσμο μας 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.